عشق، نبردهای تازه به همراه می آورد. اين نبرد‌ها، روح را به رزمگاه فرا می خواند و به بلوغ می رساند؛ از اين نبرد‌ها نترس.

عشق، شبنمی است كه از آسمان به غنچه ی قلب انسان می نشيند.

عشق، تكنوازی نيست، عشق، همنوازی است كه اگر تنها به يك نفر منحصر شود، اين ترانه باز می ايستد.

عشق، زمانی تحقق می يابد كه تسليم و رهايی كامل از خود وجود داشته باشد.

شادی سبدی از عشق است كه با آن می توان به روح دست پيدا كرد... بدون شك يك قلب شاد، نتيجه ی قلبی است كه از عشق برافروخته است.